Algunhas veces é dificil identificar o tipo de partículas que participaron na colisión. O problema máis usual é o de partículas que desaparecen no tubo do feixe ou nun burato do detector. Se estas partículas levaran moita enerxía, provocarían un sinal falso de neutrinos.

As partículas que desaparecen poden provocar tamén que a imaxe da colisión pareza distinta da que verdadeiramente é. Por exemplo, un jet de quark indo na dirección do tubo do feixe pode parecer un mini jet producido por un tau se algunhas das partículas desaparecen no tubo.

As partículas tau son difíciles de identificar xa que só se poden observar as partículas nas que se desintegran. O rastro de 1 ou 3 partículas cargadas pode ser facilmente destruido se unha delas non se detecta (ver arriba). É tamén moi común que a partícula tau se desintegre en dous neutrinos ademáis dun electrón ou un muón. Nese caso pode ser difícil coñecer se o electrón (ou muón) se orixinou da partícula tau ou se foi creado previamente na colisión.

As colisións foron analizadas cun programa de ordenador que asigna colores ás trazas das partículas dependendo do jet ao que pertenzan. O número de jets pode estimarse a partir do número de colores distintos na imaxe. Algunhas veces o programa trabúcase e xunta dous jets distintos nun só jet, ou separa un jet en dous.

É fácil trabucarse cando se analiza unha única colisión. Isto non debería ser maior problema se para conseguir bastante estatística se analizan moitas colisións, xa que é moi improbable que nos trabuquemos en todas. Os erros cometidos nunha única colisión perderan importancia cando analizemos un grande número delas. Os exercicios con WIRED deberían pois completarse analizando centos destas colisións.