Μερικά από τα σωματίδια που δημιουργούνται κατά την αρχική σύγκρουση θα διασπασθούν στη στιγμή σε άλλα σωματίδια. Σ' αυτές τις περιπτώσεις θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τα σωματίδια που παράγονται από την διάσπαση για να βρούμε το είδος του αρχικού σωματιδίου.

Το πιό κοινό παράδειγμα είναι το κουάρκ το οποίο, σύμφωνα με το Καθιερωμένο Πρότυπο, δεν μπορούμε ποτέ να το βρούμε ελέυθερο. Το κουάρκ θα δημιουργήσει ένα πίδακα πολλών σωματιδίων. Ένας τέτοιος πίδακας συνήθως αποτελείται από δέκα η περισσότερα σωματίδια. Τα κουάρκς που παράγονται σε μία σύγκρουση είναι εύκολο να τα ταυτοποιήσουμε μιας και οι παραγώμενοι πίδακες ξεχωρίζουν μέσα στον ανιχνευτή.

Μερικές φορές ένα κουάρκ εκπέμπει ένα γκλουόνιο (ακτιβολία γκλουονίων) αμέσως μόλις παραχθεί. Αυτό το γκλουόνιο θα παράγει ένα πίδακα σωματιδίων όπως ακριβώς συμβαίνει με τα κουάρκ.

Τα λεπτόνια ταυ διασπώνται και αυτά πριν μπορέσει να τα δεί ο ανιχνευτής. Ένα σωματίδιο ταυ διασπάται σε 1 ή 3 φορτισμένα σωματίδια συνοδευόμενα από ένα αριθμό ουδέτερων σωματιδίων. Αν δημιουργηθούν πολλά ουδέτερα σωματίδια, η διάσπαση θα έχει σαν αποτέλεσμα ένα μικρο-πίδακα που θα μοιάζει με τους πίδακες των κουάρκ. Όμως, ο μικρο-πίδακας από το σωματίδιο ταυ έχει λιγότερα σωματίδια, λιγότερα από δέκα. Από τις διασπάσεις των ταυ λεπτονίων παράγονται αρκετά νετρίνα. Εξ αιτίας αυτής της παραγωγής η ανιχνευόμενη ενέργεια είναι μικρότερη από την ενέργεια της σύγκρουσης.