Klucz do narodzin czasu - Detektory - Warstwy detektora

Warstwy detektora

Takie detektory często nazywa się detektorami wierzchołka oddziaływania lub werteksowymi, ponieważ otaczają punkt zderzenia, inaczej werteks, z którego wybiegają nowe cząstki.

Detektor wierzchołka oddziaływania do układu eksperymentalnego ALEPH na stole warsztatowym.

Detektor wierzchołka oddziaływania otoczony jest kolejnymi detektorami śladowymi, które mają za zadanie śledzenie torów cząstek wybiegających z punktu zderzenia. Detektory te nie muszą być aż tak dokładne jak detektor werteksowy, ponieważ w miarę oddalania się cząstek od miejsca zderzenia gęstość śladów maleje.

Detektor śladowy do układu eksperymentalnego DELPHI podczas wstawiania do cylindra.

Wokół detektora śladowego rozmieszczone są detektory służące do pomiaru energii cząstek, tak zwane kalorymetry. Do ich budowy stosuje się rozmaite techniki, ale wszystkie działają w oparciu o podstawową zasadę zatrzymywania cząstek w gęstym ośrodku.

Część kalorymetru do układu eksperymentalnego OPAL.

Zadaniem najbardziej zewnętrznej warstwy detektora jest wykrywanie cząstek zwanych mionami. Są to jedyne wykrywalne cząstki, które mogą przejść przez kalorymetr i całkiem uciec z detektora.

Detektory mionów do układu eksperymentalnego L3.

Większość układów eksperymentalnych LEP-u zawiera osadzone wewnątrz ogromne cylindryczne magnesy zwane solenoidami. W polach magnetycznych cząstki naładowane poruszają się po zakrzywionych torach. Mierząc krzywiznę śladów obserwowanych w detektorach śladowych fizycy mogą obliczyć pęd cząstek. Im mniej zakrzywiony ślad, tym większy pęd cząstki. Ponadto, kierunek zakrzywienia toru, zgodny z ruchem wskazówek zegara lub przeciwny do ruchu wskazówek zegara, określa znak ładunku cząstki.

Magnes do układu eksperymentalnego DELPHI podczas transportu do CERN-u z Anglii, gdzie został wykonany.

Cząstka naładowana odchyla się w polu magnetycznym.